نورالهدی
در سن 19 سالگی هنگامی که چهار سال از وفات مادرش می گذشت ، به واسطه روح تشنه و جستجوگرش راهی حوزه علمیه اراک شد که ازحوزه های بزرگ دینی به شمار می رفت و تحت زعامت و سرپرستی مؤسس حوزه علمیه ی قم مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ، از مجتهدین حوزه علمیه نجف اشرف واز شاگردان برجسته حوزه درس مرحوم میرزای شیرازی ، اداره می شد. در سال 1340 ه.ق آیت الله حائری یزدی به درخواست علمای بزرگ شهر مذهبی قم از اراک مهاجرت و تحت الطاف الهی موفق شد حوزه علمیه قم را تأسیس کند . امام ره در پی استاد، حوزه اراک را ترک کرد و در حوزه علمیه ی قم به تحصیل پرداخت و درمحضر آیت الله حائری یزدی پایه های علمی و مبانی فقهی و اصولی را تکمیل کرد و در محضر مرحوم آیت الله شیخ علی اکبر یزدی ( معروف به حکیم) درعلم هیئت مهارت یافت. امام ( ره ) از استاد و مراد خود مرحوم آیت الله شاه آبادی متون مختلف عرفان، حکمت و فلسفه را فراگرفت و خود را در دریای علوم اسلامی غرق کرد . در سال 1345 ه. ق سطوح را به پایان رسانید و به درجه اجتهاد نایل آمد و بدون نیاز علمی و فلسفی به حوزه های علمیه نجف در زمره ی مجتهدین و نوابغ فقهی قرار گرفت. در سال 1348 ه.ق با دخت مکرمه مرحوم آیت الله آقای حاج میرزا محمد ثـقفی تهرانی ازدواج کرد و ثمره این ازدواج دو پسر و سه دختر بود . امام ( ره ) در سال 1347 ه.ق در حالی که فقط 27 سال داشت، تدریس فلسفه را آغاز کرد. سپس در سال1364 ه. ق همزمان با ورود آیت الله بروجردی به قم به تدریس علوم منقول ، خارج فقه و اصول پرداخت . قبل از آن ، مدتی به تدریس " سطوح" اشتغال داشت و کتاب های فقه و اصول را با بیانی شیوا و رسا برای طلاب و فضلا شرح و بسط می داد .
ایشان از همان اوان جوانی ، مبارزات سیاسی خویش را علیه ظلم و جور آغاز نمود و چندین بار تبعید و زندانی شد.
امام در پیروزی انقلاب اسلامی ، نقش بزرگی را در رهبری مردم برعهده داشت و بالاخره در12 بهمن 1357 پس از سال ها تبعید به وطن بازگشت و تا سال 1368 ، هدایت جامعه را بر عهده داشت و بالاخره در 14/ خرداد/1368 ، دنیای خاکی را وداع گفت و به عرش الهی هجرت نمود. راهش پر رهرو باد
به نقل از سایت تبیان
بسم الله الرحمن الرحیم
از اخلاق پیامبر اعظم(صلی الله علیه واله)
و در اخلاق حضرت همین بس که خدایش دربارهاش فرمود: «و انک لعلى خلق عظیم»بیائیم در این سخن ربانى که پیامبر را داراى منشى سترگ واخلاقى عظیم معرفى مىکند بیاندیشیم و از زبان روایت از ایناقیانوس پرفیض برگیریم، و انها را بکار بندیم ازرسول الله الگوى زندگى بگیریم که قرآن فرمود: «و لکم فى رسولالله اسوه حسنه» .
1) ایشان آن قدر متواضع و فروتن بود که متن روایت او را«خاضع الطرف» مىنامد یعنى به زمین نگاه مىکرد و سر را کمتربالا مىبرد، او چناندر برابر خالقش خاضع و خاشع بود که بیشتر سرفرود مىآورد و کمترسر را بلند مىکرد چون پیوسته خدا را حاضر و ناظر مىدید و لحظهاى از یاد و ذکر خدا غافل نبود.
2 )یکى دیگر از نشانههاى تواضع و خلق حسنه اش این بود که همیشه دزر سلام کردن پیشقدم می شد.و هرگز ملاحظه نمىکرد که آنفرد بزرگ استیا کوچک، دانشمند استیا بىسواد، ثروتمند استیافقیر. آرى حضرت آنقدر عظمت داشت که بر همه افراد بدون هیچ گونه ملاحظه اى سلام مىکرد و می فرمود برای سلام دهنده 99 حسنه و برای جواب دهنده 1 حسنه نوشته می شود
3)پیامبر هرگز بدون جهتسخن نمىگفت، و سخنان او یا موعظه و پند بود یا امر به معروف .و نهی از منکر ، تمامسخنانش سودمند بود و یک کلمه، پوچ و بىارزش سخن نمی گفت «و ما ینطق عن الهوى ان هو الا وحىیوحى» .
4) و پیامبر هرگز از ذکر خدا غافل نمىشد. در روایت است: «ولایجلس و لایقوم الا على ذکر» او نمىنشست و برنمىخاست جز با ذکرو یاد خدا. و اگر حضرت مىخندید از تبسم تجاوزنمىکرد زیرا قهقهه و خنده با صدا با شئونانسان مودب منافات دارد چه رسد به انسان کامل و چه رسد به اشرفمخلوقات.
5) یکى دیگر از موارد تواضع و فروتنى حضرت این بود که هر وقتوارد مجلس مىشد، هر جا که جاى خالى بود مىنشست، و مانند خودخواهان یا نادانان نبود که دنبال صدر مجلس هستند، چرا که آن جا که انسان بزرگ مىنشیند والا است نه آنکه انسان بزرگ باید در جاى والا نشیند.
6) پیامبر آرام و آهسته سخن مىگفت و هیچ گاه صدا را بلند نمىکرد. و مجلس آن حضرت نیز از چنان آرامشىبرخوردار بود و کسى در مجلس پیامبربلند سخن نمىگفت «و اغضض من صوتک» و دستور هم همین بود کهکسى صدایش را بالاتر از صداى رسول الله نکند «لاترفعوا اصواتکمفوق صوت النبى» و چون خود حضرت آهسته و آرام سخن مىگفت لذا مجلسش همواره رام و باوقار بود.
7) «لایقطع على احد کلامه» هرگز سخن کسى را قطع نمىکرد و تاشخصى مشغول سخن گفتن بود، به او خوب گوش مىداد و پس از تمامشدن سخنش آرام پاسخش را مىگفت. و چنان اصحابش را تربیت کردهبود که هرگاه لب مبارکش به سخن وا مىشد، تمام حاضران ساکتمىشده و سراپا گوش مىشدند «کان على رووسهم الطیر» و هرگاهسخن حضرت تمام مىشد بدون آنکه سخنانشان با هم تزاحم کند هریک به نوبتحرف مىزد.
8) نکته دیگرى که بسیار جالب و ارزنده است و باید مدنظر قرارگیرد این است که حضرت در هنگام سخن گفتن، به افراد یکسان نگاهمىکرد «و کان یساوى فى النظر والاستماع للناس
9) «و کان یجالس الفقراء و یواکل المساکین» او تنها باثروتمندان مجالست نمىکرد بلکه با فقرا و مستمندان نیزهمنشین بود و اگر با ثروتمندان مىنشست به خاطر هدایت کردن آنان بود نه چیز دیگر.
بسم الله الرحمن الرحیم
وظائف مسلمانان در برابر پیامبر اعظم (صلی الله علیه واله)
از مسائلى که قرآن به آن اهمیت خاصى داده است، وظیفه جامعه اسلامى نسبت به پیامبر گرامى است، ما به عده ای از وظایف مومنان که قرآن از آنها یاد مىکند، اشاره مىنمائیم
1-اطاعت از پیامبر (ص)
در حالى که رسول گرامى یادآور و آموزنده و پیام رسانى بیش نیست، گاهى از جانب خدا داراى مقام امامت شده و «مفترض الطاعه» مىگردد که با توجه به آن، خود شخصاً داراى مقام امر و نهى مىشود.
در این قلمرو، پیامبر فقط گزارشگر وحى، و پیام رسان الهى نیست، بلکه رئیس دولت اسلامى است که براى تنظیم امور امت، باید به نصب و عزل فرماندهان و قاضیان و اعزام سپاه و عقد معاهدات بپردازد.
رسول گرامى آنگاه حقیقتاً داراى امر و نهى مىگردد که از طرف خدا به عنوان زمامدار مسلمانان، قاضى و داور آنان، و مدیر کلیه شؤون اجتماعى و سیاسى واقتصادى و دینى معرفى گردد؛ در این هنگام است که او علاوه بر اطاعت طریقى، داراى حق اطاعت موضوعى مىگردد که فرمانبر از دستورات او مایه پاداش، و نافرمانى موجب کیفر مىگردد.
قرآن روى اطاعت پیامبر در موارد زیادى تکیه مىکند و بر مفسر محقق لازم است میان دو نوع اطاعت (طریقى و موضوعى) فرق بگذارد و آیات را بر دو نوع تقسیم کند.
الف: گروهى که بر اطاعت رسول فرمان مىدهند و قرائن گواهى مىدهد که مقصود از اطاعت او، همان انجام دستورات الهى است که او تبلیغ مىکند، مانند انجام فرائض و دورى از محرمات در این صورت اطاعت رسول راهى است براى اطاعت خدا،و خود رسول در حقیقت، اطاعت و عصیانى ندارد.
ب: گروهى که او را به عنوان «اولى الامر» و فرمانده وقاضى و داور معرفى مىکند و دست او را در تنظیم امور اجتماع باز نهاده و به او حق امر و نهى مىدهد در چنین مواردى، اطاعت او خود، موضوعیت پیدا مىکند و داراى احکام و خصائص مىگردد.
آیات مربوط به بخش نخست به خاطر کثرت، نیاز به بیان ندارد، مهم آیات مربوط به بخش دوم است که برخى را یادآور مىشویم:
- «اطیعو الله و اطیعوا الرسول و اولى الامرمنکم (نساء /59) : خدا را اطاعت کنید و رسول و صاحبان فرمان از خود را اطاعت کنید».
شکى نیست که رسول در آیه، خود از افراد «اولى الامرمنکم» مىباشد و به خاطر احترام بیشتر از وى، جداگانه از او نام برده شده، و (اولى الامر» زمامداران واقعى جامعه اسلامى هستند که از جانب خدا به این مقام نائل شدهاند و به خاطر داشتن چنین مقامى، داراى امر و نهى واقعى بوده و براى خود اطاعت و عصیانى دارند.
- «فلا و ربک لا یومنون حتى یحکموک فیما شجربینهم ثم لا یجدوا فى انفسهم حرجا مما قضیت و یسلموا تسلیماً (نساء /65): چنین نیست، سوگند به پروردگار تو، مؤمن نخواهند بود مگر این که تو را در اختلافهاى خود داور قرار دهند آنگاه از داورى تو در دل، احساس ناراحتى نکنند و کاملاً تسلیم گردند».
در این مورد رسول خدا به صورت قاضى و داورى، تجلى نموده و براى حفظ نظام داراى مقام امر و نهى خواهد بود و اگر مطاع نباشد و دستورهاى او اجراء نگردد، داورى مختل، و هرج مرج بر جامعه حاکم مىگردد.
- «فلیحذر الذّین یخالفون عن امره ان تصیبهم فتنه او یصیبهم عذاب الیم (نور /63): آنان که با فرمان پیامبر مخالفت مىورزند از آن بترسند که فتنه و یا عذاب دردناکى دامنگیر آنان گردد».
جمله «عن امره» حاکى از آن است که پیامبر در این چشم انداز گذشته بر مقام تبلیغ و تبیین شریعت، امر و فرمان دارد که مخالفت آن، داراى واکنش سختى است .
مؤید مطلب، این است که آیه مربوط به مسأله جهاد و حضور در میدان نبرد است در این شرائط پیامبر، مبلغ احکام نیست، بلکه فرمانده «واجب الطاعه» است که باید دستورهاى او مو به مو مورد اجرا قرار گیرد. و ایات دیگر که موید این مطلب است
ایات (نور /62)(احزاب /6) (احزاب /36)(حجرات /1) (حجرات /7)
این آیات که نمونه آنها در قرآن فراوان است ایجاب مىکند که مسلمانان وظیفه دارند که در مسائل سیاسى و قضائى نظامى و... به او مراجعه کنند و از سخنان او تخلف و تخطى ننمایند و در حقیقت قلمرو لزم اطاعت را روشن مىسازند.
2- احترام پیامبر (ص)
تکریم بزرگان و ارج نهادن بر شخصیتهاى الهى با اعتقاد به عبودیت و بندگى آنها، تعظیم خداى سبحان است، احترام آنان نه تنها از این نظر است که انسانهاى کاملى بودند که راه سعادت را به روى انسانها گشودند، بلکه در بزرگداشت آنها، انگیزه دیگرى در کار است که عارفان را به احترام و تعظیم آنها وا مىدارد و آن، ارتباط محکم و پیوند استوار آنها با خدا است که آنى با او به مخالفت برنخاسته و پیوسته مجریان فرمانهاى خدا و پویندگان راه کوى او بودند.
روى این اساس هر نوع تکریم و تعظیمى که از اعتقاد به قداست و طهارت آنها از گناه، و اخلاص و عشق آنان به کسب رضاى حق، و فداکارى و جانبازى آنان در گسترش آیین او، مایه بگیرد، در حقیقت تعظیم خدا و عشق به او است و اگر آنان را دوست مىداریم و احترام مىگذاریم از این نظر است که آنان خدا را دوست داشته و به او عشق مىورزیدند، و خدا نیز آنها را دوست مىداشت.
قرآن این حقیقت عرفانى را در آیهاى بازگو مىکند و مىفرماید:
«قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونى یحببکم الله و یغفرلکم ذنوبکم و الله غفور رحیم» (آل عمران /31).
«اگر خدا را دوست مىدارید از من پیروى کنید (در این موقع) خدا شما را دوست مىدارد و گناهان شما را مىبخشد و خدا بخشایشگر و رحیم است».
در این آیه مهر به خدا علت پیروى از پیامبر گرامى (ص) معرفى گردیده به گونهاى که گواه مدعیان دوستداران خدا، پیروى از رسول گرامى اعلام شده است، و نکته آن همان است که یادآورى شد که هر نوع گرایش به پیامبران از نظر گفتار و رفتار و اظهار مهر و مودت به شخص و مقام آنان، در حقیقت اظهار علاقه به مقام ربوبى است و همگى از یک عشق ریشهدار به خدا سرچشمه مىگیرد.
در تکریم پیامبر گرامى همین بس که قرآن یک رشته از افعال خدا را در عین انتساب به خود، به رسول گرامى نیز نسبت داده واز هر دو با هم یک جا نام مىبرد و مىفرماید:
«ولو انهم رضوا ما اتیهم الله و رسوله و قالوا حسبنا الله سیوتینا الله من فضله و رسوله انا الى الله راغبون» (توبه /59).
«اگر آنان به آنچه که خدا و پیامبر او داده راضى گردند و بگویند خدا ما را کافى است، خدا از کرمش و پیامبر او به ما مىدهند ما به سوى خدا توجه داریم».
آیات وارد در مورد احترام پیامبر، بر دو گروهند:
- آیاتى که به طور کلى دستور احترام مىدهد.
- آیاتى که انگشت روى موارد جزئى مىگذارد و نمونههائى را ارائه مىکند ما در این بخش از هر دو قسمت آیاتى را متذکر مىشویم:
الف: دعوت به تکریم و احترام
قرآن در آیاتى جامعه اسلامى را به تکریم و بزرگداشت پیامبر دعوت مىکند و مىفرماید: «انا ارسلنا شاهداً و مبشراً و نذیراً لتومنوا بالله و رسوله و تعزروه و توقروه و تسبحوه بکرة و اصیلاً» (فتح /8-9).
ما تو را اى پیامبر! گواه و بشارت دهند و بیم دهنده فرستادیم تا به خدا و رسول او ایمان بیاورید و اورا کمک و احترام کنید و او (خدا) را صبح و عصر تسبیح بگوئید».
ب: متانت در سخن گفتن
در این مورد به آیه ای که در سوره «حجرات» وارد شده است، اکتفاء مىورزیم:
«یا ایها الذین آمنوا لا ترفعوا اصوتکم فوق صوت النبى ولا تجهروا له بالقول کجهر بعضکم لبعض ان تحبط اعمالکم و انتم لا تشعرون»(حجرات /2).
«اى افراد با ایمان! صداى خود را بلندتر از صداى پیامبر نکنید و با او بلند سخن نگوئید (فریاد نزنید) همانطور که با یکدیگر بلند سخن مىگوئید، تا مبادا پاداش عمل شما بدون توجه از بین برود».
این احترامات مخصوص زمان پیامبر نیست - اگر پیامبر در حال حیات احترام دارد پس از وفات نیز همان احترام را خواهد داشت، حتى موقعى که عایشه در شهادت حسن بن على (ع) در کنار قبر پیامبر (ص) سروصدا به راه انداخت و به کمک دستهاى از دفن فرزند پیامبر کنار قبر جدش جلوگیرى به عمل آورد، حسین بن على (ع) براى خاموش کردند وى این آیه را خواند:
«یا ایها الذین آمنوا لا ترفعوا اصواتکم فوق صوت النبى» سپس این جمله را فرمود: «ان الله حرم من المؤمنین امواتا ما حرم منهم احیاء: خداوند انجام هر نوع عملى را که درباره شخص مؤمن در حال حیات او تحریم کرده، در حال مرگ وى نیز تحریم نموده است» 3
همانطور که دانشمندان از این آیه فهمیدهاند این قبیل احترامات به پیامبر عظیم اختصاص ندارد، بلکه همه پیشوایان اسلام، و علما و اساتید و پدران و مادران و عموم بزرگان از این گونه احترامها باید برخوردار باشند، از این جهت در حرمها و آستانههاى مقدس، باید از داد و فریاد و امثال آن، خوددارى نمود.
3- مجادله با پیامبر ممنوع است
مجادله و استدلال با مسلمات طرف بر ضد او، یکى از طرق استدلال است که در اسلام به آن دعوت شده است آنجا که خدا به پیامبر دستور مىدهد که «وجادلهم بالتى هى احسن» (نمل /125) با آنه با شیوهزیبا به جدال برخیز».
ولى مع الوصف مجادله و مناقشه با پیامبر حرام و ممنوع است و مقصود آن همان «مراء» و تعصب بر باطل مىباشد، چنانکه مىفرماید:
«و من یشاقق الرسول من بعدما تبین له الهدى و یتبع غیر سبیل المؤمنین نوله ما تولى و نصله جهنم و سائت مصیراً» (نساء /115).
«هر کس که با پیامبر پس از روشن شدن نشانه حق، به جدال برخیزد و از غیر راه مؤمنان پیروى کند وارد دوزخ مىسازیم چه سرانجام بدى است».
جمله «من بعد ما تبین له الهدى» بیانگر همین واقعیت است و این که هدف را «مناقشه» حقیقت یابى نبوده و جز لجاجت، چیزى در کار نباشد.
با این بیان مفاد دیگر آیاتى که مجادله با پیامبر را نکوهش مىکند، روشن مىگردد چنانکه مىفرماید:
«یجادلونک فى الحق بعدما تبیین (انفال /6): با تو پس از روشن کردن واقعیتها مجادله مىکنند».
این نوع مجادلهها که براى حقیقت یابى و واقع بینى صورت نمىگیرد، حرام و ممنوع است ولى اگر طرف به خاطر درک حقیقت از در جدال وارد شود و سرانجام پس از روشن گشتن حق، از حق پیروى نماید هرگز حرام نبوده و پیامبر نیز به این نوع مذاکرهها گوش فرا مىدهد و مجادله مردم نجران با پیامبر این نوع از مجادله بود قرآن آن را در سوره آل عمران آیههاى 59 - 60 نقل نموده است .
4- ایذاء و آزار پیامبر حرام است
یکى از محرمات در اسلام، ایذاء مسلمان است و این حکم به پیامبر اختصاص ندارد ولى تحریم آن درباره پیامبر، از تأکید بیشترى برخوردار است از این جهت در آیات قرآن روى تحریم ایذاء پیامبر تأکید شده مىفرماید:
«ان الذین یوذون الله و رسوله لعنهم الله فى الدنیا و الاخرة و اعدالهم عذاباً مهیناً» (احزاب /57)
«آنان که خدا و پیامبر او را آزار مىدهند، در دنیا و آخرت، مورد لعن الهى قرار مىگیرند و براى آنان در آخرت عذاب خوار کنندهاى است».
5- وظیفه مسلمانان نسبت به فرزندان او
شعار همه پیامبران الیه این است:
«و ما اسلکم علیه من اجر ان اجرى الا على رب العالمین» (شعراء /109)
از شما براى اداء پیامهاى خدا مزد و پاداشى نمىطلبیم، پاداش فقط بر پروردگار جهان است».
اصولاً کارى که براى خدا است باید مزد آن نیز بر عهده او باشد و نباید از دیگران مطالبه شود.
گذشته از این، اعمال ارزشمند و بزرگ آنان بالاتر از آن است که بتوان با درهم و دینار بر آنها ارزش گذارد و آن را با «زخارف» دنیا معاوضه نمود.
از این جهت قرآن پاداش پیامبر را چنین معرفى مىکند: و مىفرماید:
«وان لک لاجراً غیر ممنون» (قلم /3) براى تو پاداش عارى از منت است».
ولى در عین حال قرآن در آیهاى به گونه دیگر سخن مىگوید و یادآور مىشود که پاداش تلاشهاى من در راه هدایت شما مودت نزدیکان من است:
«قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فى القربى (شورى /23).
بگو مزد و پاداشى از شما نمىخواهم جز دوستى نزدیکان من».
و در آیه دیگر یادآور مىشود که اجر و پاداشى که از شما خواستهام به نفع شما است چنانکه مىفرماید:
«قل ما سالتکم من اجر فهو لکم ان اجرى االا على الله و هو على کل شىء شهید»(سبأ /47).
«بگو آنچه را که به نام مزد طلبیدهام به سود شما است، اجر من بر خدا است و او بر همه چیزشاهد و ناظر است»
زیرا همین دوستى خاندان رسالت، که در آیه 23 شورى اجر رسالت قرار گرفته است صد در صد آثار تربیتى داشته و باعث ارتباط نزدیک با آن بزرگوار مىباشد چون دوست داشتن گروهى که جانسین پیامبر و بازگو کننده احکام و مربى جامعه اسلامى هستند، پیوسته ملازم با آگاهى انسان از فروع و اصول اسلام و موجب اطاعت و پیروى از دستورات آنان است، در این صورت دوستى آنان مایه نجات جامعه و سعادت اجتماع مسلمین است و نفع چنین مودتى به خود جامعه باز مىگردد و در نتیجه، درخواست مودت نسبت به اهل بیت، دربرگیرنده درخواست عمل به متن شریعت است
و شکى نیست که دوستى با این خاندان و مراوده با آنان، مایه آگاهى انسانهاى تشنه، از حقائق نورانى اسلام، و موجب تکامل فکرى و علمى امت است و علم و آگاهى از متن شریعت، انسان را به سوى عمل کشیده سرانجام انسان، راهى به سوى خدا پیدا مىکند.
6- درود بر پیامبر (ص)
قرآن یکى از وظایف مؤمنان را این مىداند که بر او درود بفرستند چنانکه مىفرماید:
«ان الله و ملائکته یصلون على النبى یا ایها الذین آمنوا صلّوا علیه و سلّموا تسلیماً» (احزاب /56).
«خدا و فرشتگان بر پیامبر درود مىفرستند اى افراد با ایمان بر او درود بفرستید، و تسلیم وى شوید».
محدثان نقل مىکنند: وقتى این آیه نازل گردید مردم از پیامبر پرسیدند که چگونه بر تو درود بفرستیم پیامبر فرمود: بگوید: «اللهم صل على محمد و آل محمد کما صلیت على ابراهیم و آل ابراهیم»
7- خیانت بر پیامبر (ص) حرام است
خیانت بر مؤمن مطلقا حرام و درباره پیامبر گرامى این حرمت از تأکید بیشترى برخوردار است قرآن در این مورد مىفرماید:
«یا ایها الذین آمنوا لا تخونوا الله و الرسول و تخونوا اماناتکم و انتم تعلمون» (انفال /27).
«اى افراد با ایمان! خدا و پیامبر او را خیانت نکنید و به امانتهاى خود خیانت مورزید در حالى که مىدانید».
است .
درهاى رحمت خدا و مغفرت و آمرزش او، به روى بندگان باز است، این فیض گاهى بدون واسطه و احیاناً از طریق اولیاى او به افراد مىرسد از این جهت قرآن گنهکاران را دستور مىدهد که براى تحصیل مغفرت او، حضور پیامبر برسند و از او درخواست کنند که درباره آنان از خدا طلب مغفرت کند و در این حالت دعاى او مستجاب مىباشد و در پوشش مغفرت او قرار مىگیرند چنانکه مىفرماید:
«ولوانهم اذ ظلموا انفسهم جاؤک فاستغفروا الله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله تواباً رحیماً» (نساء /64).
«هر گاه آنان که بر خویشتن ستم کردند پیش تو مىآمدند و خود طلب مغفرت کرده و پیامبر نیز درباره آنان طلب آمرزش مىکرد، خدا را توبهپذیر و رحیم مىیافتند.».
اخلاص
اخلاص یعنی انسان نیت خود را از غیر خدا خالص گرداند و انگیزه تصمیم گیریهایش تنها خدا باشد و بس . در آیات و روایات اسلامی , به کمتر چیزی به اندازه اخلاص نیت اهمیت داده شده است , چون اخلاص نیت عامل اصلی پیروزی در دنیا و آخرت و شرط قبولی اعمال می باشد . در حدیث معروفی از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که : (( ارزش اعمال بستگی به نیتها دارد و بهره هر کس از عملش مطابق نیت اوست .))و در جایی دیگر فرموده اند :((عمل را از برای خدا خالص کن تا اندک آن تراکفایت کند . ))
البته اخلاص در جاتی دارد و پایین ترین مرتبه آن این است که نیت و قصد شخص از انجام اعمال رسیدن به پاداش و ثواب و رهایی از عذاب است. و بالاترین مرتبه آن این است که نیت شخص از انجام اعمال تنها قرب و وصول به خدا می باشد نه رسیدن به ثواب و نه دوری از عذاب .
.
بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض تسلیت و ارزوی قبولی عزاداریها و امید سالی پر از شادی و خوشبختی و پیروزی برای شما
امسال روز اربعین حسینی مصادف شده است با عید نوروز در این زمینه مطالبی را خدمت شریفتان عرض می کنم. انچه که واضح است بر ما شیعیان است که حرمت روز اربعین و همچنین دهه اخر صفر را حفظ نماییم و از برگزاری مراسم های شادی بپرهیزیم و با این عمل محبت قلبی خود را به اهل بیت عصمت و طهارت نشان دهیم البته دید و باز دید چون خود نوعی صله رحم است و در اسلام تاکید شده است اگر همراه با مفسده ای نباشد هیچ گونه اشکالی ندارد وعملی نیکو است اما ابراز شادی در این ایام شکستن حرمت دهه اخر صفر است که شیعیان و مسلمانان به این روزها با دیده احترام نگاه می کنند و حرمت این ایام را حفظ می کنند امیدوارم با رعایت احترام این ایام مشمول دعا حضرت بقیه الله قرار گیریم و سالی پر از برکت داشته باشیم
خدایا به ما توفیق شیعه بودن را واقعی عنایت بفرما
در ظهور حضرت بقیه الله تعجیل بفرما
امین یا رب العالمین
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم ،امروز شباهت حضرت مهدی (عج) با حضرت هابیل (ع) را خدمت شریفتان عرض می کنم
نزدیکترین و خویشاوندترین افراد ،هابیل را کشت یعنی برادرش قابیل (1)دیکترین و خویشاوندترین افراد ،نیز قصد کشتن امام قائم (روحی له الفداه)را نمود و او عموی حضرت (عج) جعفر کذاب بود (2)
خدایا به ما توفیق شیعه بودن واقعی را عنایت بفرما.
در فرج اقا امام زمان تعجیل بفرما.
امین یا رب العالمین
1)برگرفته از سوره مبارکه مائده ایه 27
2)برگرفته از روایتی از امام زین العابدین کمال الدین ج 1 ص 320
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم دوستان امروز طبق قول قبلی در مورد شباهت حضرت حجت (روحی له الفداه) با حضرت یوسف (علیه السلام)خد متتان مطالبی رو ارائه میکنم
1)ابو بصیر از امام باقر (ع)روایت کرده که فرمودند:حضرت قائم (علیه السلام) شباهتی به حضرت یوسف دارد راوی می گوید عرض کردم ان چیست فرمود: سرگردانی و غیبت
2)امام باقر (علیه السلام)در قسمتی از روایت دیگری فرمود :همانگونه که امر حضرت یوسف از پدرش با وجود نزدیک بودن مسافت بین ان حضرت و پدر و خاندانش پوشیده بود مهدی (عج)نیز با وجود نزدیکی به
شیعیان از انان مخفی هستند
3)یوسف مدت طولانی غایب شد تا برادرانش بر او داخل شدند حضرت انها را شناخت اما انها وی را نشناختند .امام مهدی (عج) نیز مدتی است که غایب شده اند و در عین انکه در میان مردم راه می روند و انان را
می شناسند اما انان او را نمی شناسند .
4)یوسف (علیه السلام)زیباترین اهل زمانش بود و از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله )روایت شده که فرمودند :مهدی (علیه السلام)طاووس اهل بهشت است .
5)یوسف (علیه السلام)خداوند امرش را یک شبه اصلاح فرمود که پادشاه مصر ان خواب را دید و از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله )روایت شده که فرمود :مهدی از ما اهل بیت است خداوند امر او را در یک شب اصلاح می کند
در مطلب بعدی شباهت حضرت با یکی دیگر از پیامبران را خدمت شریفتان عرض می کنم
بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض معذرت از اینکه نتوانستم مدتی مطلب جدیدی رو خدمتتون عرض کنم
در نوشته قبلی قول داده بودم در مورد شباهت حضرت مهدی (عج)با حضرت یوسف (ع) مطالبی رو خدمتتون عرض کنم که به علت اماده نبودن مطلب انشاءالله در نوشته بعدی به این قول خودم عمل خواهم کرد اما امروز شباهت حضرت (روحی له الفداه)با حضرت زکریا (علیه السلام) رو خدمتتون عرض میکنم باشد که مورد رضایت حضرت حق قرار گیرد انشاءالله
حضرت زکریا در مصیبت حضرت ابی عبدالله الحسین (ع)3روز گریه کرد (چنانکه در خبر احمد بن اسحاق در کتاب الاحتجاج ج 2 ص 268 امده است )
قائم (ع)نیز تمام عمر و در همه زمانش بر ان حضرت می گرید چنانکه در زیارت ناحیه مقدسه امده است (لاندبنک صباحا و مساء و لابکین علیک بدل الدموع دما)شب و روز بر تو ندبه می کنم و به جای اشک بر تو خون می گریم (مکیال المکارم ج 1 ص 313)
خدایا در ظهور اقا امام زمان تعجیل بفرما
وما را از یاران حضرت قرار بده
امین یا رب العالمین
لطفا منتظر مطلب بعدی باشید و ما را از نظرات خود محروم نفرمایید
بسم الله الرحمن الرحیم
با عرض سلام خدمت شما دوستان عزیز و منتظران حضرت ولی عصر (روحی له الفداه) امروز شباهت حضرت(عج) را با حضرت هود خدمت شریفتان عرض میکنم و انشاءالله در مطلب بعدی شباهت حضرت(عج) با حضرت یوسف(علیه السلام)را خدمتتان عرض خواهم کرد
شباهت حضرت مهدی (علیه السلام)با حضرت هود (علیه السلام)
همچنانکه حضرت نوح ،ظهور حضرت هود را بشارت داده بود و خداوند کافران را بوسیله او هلاک کرد(برگرفته از روایتی از امام صادق (علیه السلام)کمال الدین ج 1 ص 135) قائم (علیه السلام) را نیز با تمام خصوصیات پدران بزرگوارش مژده داده اند و غیبت و ظهورش را بیان فرموده اند و خداوند به وجود او جمعی از کافران را نابود می کند (مکیال المکارم ص 258و259)
خدایا در ظهور اقامون امام زمان تعجیل بفرما
برای مقام معظم رهبری طول عمر با برمت عنایت بفرما
این انقلاب را به انقلاب اقا امام زمان متصل بگردان
امین یا رب العالمین
(ادامه دارد)
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم ضمن عرض تسلیت مجدد حادثه جانگداز تخریب قبه حرم عسگریین (علیهما السلام) و دعا جهت محو و نابود شدن دشمنان ولایت و امامت امروز شباهت حضرت مهدی (علیه السلام) که انشاء الله با ظهور خود ریشه تمام ظالمین و منحرفین از جاده حقیقت را خواهد کند را با حضرت اسماعیل (علیه السلام) را خدمت عزیزان عرض می کنم
خداوند تبارک وتعالی همانگونه که به ولادت اسماعیل (علیه السلام)بشارت داده است به ولادت قائم (علیه السلام)نیز بشارت داده است(مکیال المکارم ص 366)
همانگونه کعه برای حضرت اسماعیل چشمه زمزم از زمین جوشید برای قائم (علیه السلام)نیز اب از سنگ سخت خواهد جوشید(برگرفته از روایتی از امام باقر (علیه السلام) بحار الانوار ج 52 ص 351 )
خدایا با ظهور حضرت حجت عیون ما را منور بگردان
شر اشرار و کید کفار را بخودشون بر گردان
اخرعمرما را شهادت در راه امامت و ولایت قرار ده امین یا رب العالمین
ادامه دارد